هر چیزی حال و هوای خودشو داره چه دوران خوبی بود با اینترنت دایل آپ از بعد افطار تا سحر تو وبلاگا میگشتم کامنت میذاشتم مطلبا رو می خوندم..تابستون اینای سال 87 اینا بود فکر کنم.نه فیسبوکی بود نه توییتری نه هیچی.فقط جمعای وبلاگی بچه ها.
وقتی لاگین می کردیم و میدیدیم این شماره کامنتای گوشه بلاگ اسکای یکی زیاد شد انگار مثلا دنیا رو بهمون دادن.تا کلیک کنی و کامنتو بخونی یه استرس و شوق شیرینی داشتم که نگو...
الان چی؟غرق در زندگی ماشینی و بی خودی و یک نواخت..یا درس بخونی یا به کار فکر کنی یا به آینده مبهم پیش رو...
الان تنها چیزی که منو به گذشته پیوند میده خانوادمه ...بهترین چیزی که هنوز بوی گذشته ها را برام داره.
بگذریم.این ترم ترم آخر دانشگاست.ارشد آیتی قبول شدم خودمم نمی دونم می خوام چیکار کنم اصن.حس می کنم هیچ علاقه خاصی بهش ندارم...یعنی دوسش دارم اما حس می کنم اون فایده رو نداره برای بشریت.رویای شکافتن علم...
ترم تا آخر خرداد اینا تموم میشه تابستونم باس پروژه کارشناسی و کارآموزیمو انجام بدم و بعدش هم قرار نیست مثلا وارد فاز جدیدی بشم..میرم ارشد!! دوباره دو سال سر همون کلاسا و با همون آدما سر و کله زدن...
الان یه وبلاگیو باز کردم دیگه نتوستم ببندمش بس که آهنگش قشنگه...
عاشقم من..عاشقی بی قرارم...کس ندارد خبر از دل زارم...